یه تبر بود با تو اهرم سنگ...

✍️ بی مقدمه می خوام بگم چطوری میریم سر کلاس درسمون!؟

فرقی نداره چه مقطعی هستیم و این که به چه رنج سنی داریم درس میدیم، مهم اینه که می خواییم یه مطلب را انتقال بدیم…
یه لحظه فکر کنید، اونی که جلوی شما نشسته آخرین درخت سبزی که بین این همه درخت دیگه که همشون شبیه هم شدن، باقی مونده باشه و ما با تبری که سیستم آموزشی و کتاب های درسی و یه سری الگوهای از پیش تعیین شده (شما بخونید از سال ها و قرن ها پیش) که به دستمون دادند؛ می خواییم در مدت زمانی که در اختیار ماست طوری شاخ و برگاش را قطع کنیم و شبیه بقیه درخت هاییش کنیم که دیگه انگار به نظر خیلی سبز نمیان و اصلا شبیه اون چیزی که قبلا بودن نیستن!

تبرتون حتی اگر تو خورجین قشنگی هم کرده باشیدش و به کلاس ببرید،
حتی اگه دسته اش هم از جنس همون چیزهایی که می خوایید تراششون بدید باشه،
اما بازم اون جایی که قطع کردن انجام میده از جنس وجودی مخاطبان ما و به ویژه دانش آموزان نیست!!!
اصلا هم نیست…

و البته که ما مدرسین، معلمین و … هم خودمون با همین سیستم و با همین تبر، سال هاست ذهنمون شبیه هزاران نفر دیگه شده که به سختی تکه های سبزی بر درخت ذهن و وجودمون باقی مونده که اونم حتما دلایلی خارج از سیستم آموزشی و در دل زندگی شخصی و اطرافیان خودمون داره…!

🔵 مخاطبان خودتون دریابید و باهاشون زندگی کنید و نیازی نیست که با تبری که به دستتون دادن از روی الگو مدل هارو بسازید و تحویل بدید…

🔴 ممنون که کپشن را خوندید، حالا نوبت منه و منتظر خوندن نظرات شما هستم…

✍️ احمد فرقدان
معلم، مدرس و تکنولوژیست آموزشی